Homestay Mae Kampong : Thailand

Ik heb het al verteld tijdens het stuk over onze homestay in Maleisie; ik vind over het algemeen dat een homestay weinig toevoegt aan een reis. Niet omdat het niet leuk zou zijn om bij een local te slapen, maar simpelweg omdat het negen van de tien keer helemaal geen echte homestay is. Onze eerste in Maleisie bij de Iban was om een andere reden niet zo geslaagd, dus het leek me tijd om het eens te hebben over een wel geslaagde homestay. In Thailand. Ergens hoog in de bergen in een dorpje met de naam Mae Kampong. (in de buurt van Chiang Mai)

We waren die ochtend aangekomen met de nachttrein vanuit Bangkok (een ervaring op zich maar daarover later meer) en moesten vervolgens nog eens drie uur rijden in mini busjes de bergen in. Naarmate we hoger kwamen werd het weer alsmaar slechter en het begon zelfs te regenen. Bij aankomst in het dorp werden we opgewacht door een oud mannetje die ons voorging een steil pad op naar het dorp. Puffen en hijgen voor die buitenlanders, terwijl opa, fit als een hoentje voor ons uitstiefelde…

We werden per drie ingedeeld bij een gezin en Tom en ik zaten met Sandra (onze reisleidster) bij een gezin. Oma, opa, dochter en twee kinderen. (de kinderen waren van de dochter)

Schat van een mens, sprak geen woord Engels natuurlijk, maar gelukkig wisten we met handen en voeten en met behulp van de drie woorden Engels die dochter sprak ons nog af en toe duidelijk te maken. We kregen twee kamers en in die van ons lag een matras op de grond met een stapel dekels en een klamboe. Tassen gedumpt en weer naar beneden waar de lunch al werd klaargezet.

Echt veel honger hadden we niet maar niks eten was natuurlijk geen optie dus zo goed en zo kwaad als we het naar binnen gingen deden we gezellig mee. Wat we hebben gegeten? Eh… nou iets met rijst en een soort soep, twee soorten vlees van onbekende oorsprong en een soort pomtips, wat denk ik pork crackling was (gebakken varkenshuid dus) Allemaal op zich lekker hoor! Niks mis mee…

En het leuke van deze homestay is dat je echt meedeed met het gezin. Samen eten, samen schoonmaken, slapen in hetzelfde huis en het voelde authenthiek aan. Het hele homestay gebeuren was in dit dorp gereguleerd. Dat betekende dat een reisorganisatie de homestay kon boeken en er geld voor betaalde. Het geld wordt vervolgens geinvesteerd in het dorp zodat het de gemeenschap ten goede komt en dat zag je ook zeker aan sommige voorzieningen in het dorp die beter waren als in andere dorpen die we onderweg tegen kwamen.

Het blijft natuurlijk altijd wel een beetje een reality check om dan in zo’n dorpje te slapen. Ten eerste was het kóúd dus die dekens waren echt geen overbodige luxe en ten tweede moest ik natuurlijk ook weer eens drie keer naar het toilet midden in de nacht…

Dat betekende; kleren aan, gammel trappetje af naar beneden, schoenen aan (die stonden onder aan het trappetje), door de blubber naar het toilethok, lichtknopje vinden, je ding doen en dan het geheel weer in omgekeerde richting uitvoeren…

En het is toch een beetje raar om in het aardedonker door een vreemd, krakend, huis te lopen en te proberen om niet uit te glijden in de drek of je nek te breken in het glibberige toilet (want altijd nat daar!) en weer heelhuids terug te komen. En ik ben niet altijd de handigste tinus dus dat ik niet drie keer in de modder ben gevallen is op zich al best een prestatie.

En dan besef je toch maar eens te meer wat een vreselijke luxe we thuis eigenlijk hebben!

Bewaren