Over hoe wij het presteerden om de wijnroute te verprutsen in wijnland Italie… maar wel Montefalco vonden

Wijnliefhebbers

Ik denk dat ik wel kan zeggen dat wij wijnliefhebbers zijn. Zeker op vakantie en dan ook nog eens op vakantie in een land als Italië kun je er gif op innemen dat we elke dag wel genieten van een lekker rood of wit wijntje. Dus… Dat wil echter niet zeggen dat we er erg veel verstand van hebben. In tegendeel: we weten wat we lekker vinden en we weten wat we niet lekker vinden. En laten we wel wezen, meer heb je in weze niet nodig toch?

Strada di Sagrantino

En Umbrië is misschien (nog) iets minder bekend om zijn lekkere wijnen dan Toscane maar zeker niet onverdienstelijk en logisch dus dat wij op zoek wilden gaan naar een paar dozen van het fijne vocht om mee naar huis te nemen. En… bleek ook nog eens dat we in de buurt zaten van de Strada di Sagrantino. Dé wijnroute om te doen als je in Umbrië bent. Het startpunt was Montefalco. En wat een leuk plaatsje is dat! We waren er anders waarschijnlijk nooit gekomen en het is ook niet dat er nu superveel te doen is maar het is klein en fijn en heel leuk aangekleed. Ik weet niet of al die roze fietsen er altijd hangen en staan maar de Giro d’Italie was net de week eerder door het stadje gekomen dus dat was nog overal duidelijk te zien.

Goedbeschouwd is het stadje niet meer dan 1 straat met wat winkeltjes en restaurantjes en toch erg leuk. Wij gingen lunch bij Olvym (of iets wat daar op lijkt) en superlekker! Aanrader als je in de buurt bent. Affijn, na de lunch zouden we dan beginnen aan onze “wijnroute”.

Proeven!

Nou wat zal ik ervan zeggen: we kwamen niet veel verder dan precies twee wijnboeren. Bij de eerste was het al een beetje ongemakkelijk. We kwamen binnen (verder niemand te zien) en werden neergeplant op een stoel. Proeven dus.

Maar we vonden de wijnen niet echt heel erg lekker. Dus beleefd ‘Bellisimo; (of iets wat daar op leek) geroepen en uit nood een fles olie en een fles dessertwijn gekocht. De olie was overigens wel echt lekker, maar met € 13,- niet gillend duur maar ook niet echt een koopje. Tom had nog het idee om misschien olie mee terug te nemen om dan te verkopen op de markt maar met dat soort inkoopprijzen (voor een halve liter dan he!) kom je niet ver.

Niet goedkoop…

De dessertwijn was lekker maar ook weer € 20,-. Best prijzig. Niet zo’n succes dus. Dat begon dus al niet goed… En je moet weten dat wij niet van die types zijn die 100 adressen bezoeken, de beste prijsonderhandelingen voeren en met een fantastische deal weer weggaan. Dat bleek ook dit keer weer.

Hadden we bij wijnboer 1 een beetje een minder gemakkelijk gevoel: bij wijnboer twee was dat heel anders. Aardige vent, sprak zelfs een paar woorden Duits wat het converseren wat makkelijker maakte en had gewoon wél een lekkere wijn. En – gevoelig als we zijn voor aardige mensen – kochten we daar een doosje.

En nummer 3 was de doodslag…. Een enorm gebouw (echo…echo…echo…) en een volledig ongeïnteresseerde verkoopster die niet de moeite nam. Daar dus met gierende bandjes weer weggegaan, om vervolgens tot de schrikbarende conclusie te komen dat we de wijn uit de supermarkt a € 3,50 toch het allerlekkerste vonden….

Met andere woorden: we hebben toch weer mooi gepresteerd om die wijnroute geen eer aan te doen. Hahaha… Dat lukt ook alleen Gerrets en van den Berg hoor, maar dat even terzijde. Verder hebben we genoten van ons supermarkt wijntje en ons er maar bij neergelegd dat je blijkbaar iets beter voorwerk moet doen wil je echt de gouden koopjes vinden. Denken we althans… Benieuwd of het jullie ooit anders is vergaan?