Long neck Karen – Heen gaan of niet

Er zijn van die dingen op reis waar ik altijd een beetje tegenaan hik en dat is het fenomeen “poppetjes kijken”. Neem nu als voorbeeld het geval van de Long Neck Karen in Thailand. Even voor de goede orde; ik ben gek op Thailand hoor en vind het een geweldige bestemming maar in het Noorden waar al de bergstammen wonen moet je je toch een beetje over het feit heen stappen dat sommigen van de bergstammen al lang niet meer origineel zijn, maar bijna in zijn geheel een toeristische attraktie zijn geworden.

In 2004 kwamen wij bij de Long Neck Karen. Ik vond het op zich goed geregeld dat je bij binnentreden van het dorpje entree moest betalen. Op die manier werd het dorp zelf er ook beter van dat mensen graag foto’s wilden komen maken van die curieuze lange nekken…

En op zich was de sfeer heel gemoedelijk. Wij waren de enigen die er waren (met zijn vijfen waren we), iedereen was vriendelijk en lachte blij enzo, maar toch blijf je je ervan bewust dat het allemaal opgezet is voor de toeristen. Het dorp verdient er geld mee, en ze leken het niet erg te vinden, maar toch… Het blijft een beetje aapjes kijken.

Ik vind het wezenlijk anders als je spontaan een dorp binnenkomt, daar aan de praat raakt en wat foto’s maakt. De foto’s zijn er niet minder kleurrijk om maar goed, ik denk dat je misschien mijn dilemma wel kunt begrijpen.

Ik kom dan al gauw uit bij de foto’s van de kinderen. Want in tegenstelling tot hun moeders zijn die nog wel ongedwongen en ja ze zijn zich wel bewust van de camera maar op een leuke manier.

Ze vonden het hilarisch om hun eigen bewegende beeld te zien zoals je op de foto’s hierboven kunt zien waar een van onze reisgenoten (hoe hij heette ben ik vergeten) aan het filmen was en het schermpje omgedraaid had. Zo leuk hoe ze zich dan verdrongen om zichzelf te kunnen zien.

Nu wilde het toeval dat we bijna tien jaar later nog een keer naar de Long Neck Karen zijn geweest. Niet omdat we dat wilden, want een keer vond ik eigenlijk wel genoeg, maar het was onderdeel van een hike door het gebied en er zat weinig op dan ook daar heen te gaan. Het was een ander dorp en het voelde dit keer echt als aapjes kijken. Hadden we de vorige keer nog een idee dat het misschien toch goed was voor het dorp, zo voelde dat tien jaar later zeker niet. Het was aan het einde van de dag en ik heb geen idee of het die dag misschien druk was geweest met toeristen, maar er werd in allerijl een of ander vaag dansgroepje bij elkaar geveegd, mensen moesten zich in allerijl nog in hun ’tenue’ hijssen want we kwamen blijkbaar onaangekondigd. Ik vond het vreselijk. Ik ben dan ook doorgelopen en in het echte dorpje heb ik de kids daar op de foto gezet en de lange nekken gelaten voor wat het was, terwijl mijn reisgenoten zich verdrongen. De dansgroep kon onverrichterzake weer terug want dat wilde niemand zien.

Kortom, ik vind dat best een lastig iets. Aan de ene kant wil je graag de bergstammen zien en meemaken maar aan de andere kant wil je ze wel in het échte dagelijkse leven zien. En dan heb je vervolgens het dilemma van het geld. Ik heb er geen enkel probleem mee om iets te betalen voor het maken van de foto’s. Dan is een dorpspot echt een goed idee boven elke afzonderlijke geportretteerde die zijn hand op houdt. Dan is elke spontaniteit van een foto weg. Robert van Traveljunks heeft daar al eens een heel goed artikel over geschreven.

Wat nou een goede manier zou zijn om het te regelen.. ik heb echt geen zinnig idee. Hoe gaan jullie hiermee om? Ga je niet naar dit soort dingen toe of los je het op een andere manier op?

Overigens in het geval van de bergvolkeren van Noord Thailand, die kun je het beste ongedwongen ‘bekijken’ op een markt. Ze doen daar hun boodschappen en dat is vele malen natuurlijker als poseren voor een hut vol met toeristenartikelen.