Reizen: Over mannen (nou ja mijn man) en apen
Ik heb een zwak voor apen. Alle apen eigenlijk wel. Tom niet… die heeft – op zijn zachts gezegd – een haat liefde (weinig liefde, veel haat) verhouding met de ‘krengen’, zoals hij ze graag noemt. Ik ben me altijd bewust van het feit dat het wilde dieren zijn en dat ze niet zo’n hoog knuffelgehalte hebben als hun uiterlijk zou doen vermoeden en ik ga zeker niet te dicht bij. Misschien is het ook anders als je negen van de tien keer verstopt zit achter zo’n enorme teletoeter. Want apen fotograferen op reis is een van mijn favoriete bezigheden.
De Orang Oetan die je hierboven ziet is heel veilig in de dierentuin gefotografeerd. Ooit, ergens in het jaar 2002 geloof ik, waren wij op vakantie in het mooie Maleisie en onderdeel van die reis was een bezoek aan Semenggoh Orang Oetan opvang. Natuurlijk de ideale gelegenheid om die indrukwekkende oranje mensaap eens van dichterbij te bekijken. We stonden met een klein groepje gespannen klaar en ik maakte tientallen foto’s met mijn analoge camera.. (allemaal mislukt bleek later bij thuiskomst! 🙁 ) en na afloop liepen we op ons gemak terug naar het ranger station toen er ineens een enorm gekraak uit de bosjes kwam en voor we er erg in hadden landde het mannetje van de groep vóór ons op het pad.
Wij gingen voorzichtig iets verder naar achteren want te dichtbij zo’n enorme aap is niet veilig en ik draaide me om, om iets tegen Tom te zeggen, maar die was in geen velden of wegen te bekennen.. Bij het eerste teken van de aap die naar beneden kwam was de ‘held’ weggerend. “Je denkt toch zeker niet dat ik blijf staan kijken!” was ongeveer zijn enige commentaar toen we er later de grootste lol om hadden. Feit was wel dat hij een paar dagen eerder, in de Taman Negara, al een aanvaringen had met de kwajongens onder de apen, makaken. Wij sliepen in een hostel met slaapzalen midden in het park en de makaken daar waren de nachtmerrie van de beheerders. ’s Middags was er een groepje voor onze slaapplek aan het ravotten en wij kwamen op de balustrade kijken. Tom had een bus met pringels in zijn hand en je moet weten dat makaken pringels herkennen. Nog afgezien van de geur denk ik. Dus er kwam er eentje op de leuning zitten die naar de chips staarde. Dus ja, als je dan met een chipje gaat zwaaien voor de neus van een aap, dan is dat vragen om ellende nietwaar? Dus de aap in kwestie ontblote zijn – indrukwekkende – gebit en in een oogwenk was Tom de deur ingevlucht om even later terug te komen, gewapend met een spijkerbroek (waar de riem nog omheen zat voor gewicht).
De aap in kwestie was allang niet meer geinteresseerd want de chipjes waren weg maar het voorval zat nog vers in Tom’s geheugen tijdens de Orang Oetan “aanval”… 🙂 Tot op de dag van vandaag wordt hij er regelmatig mee geplaagd. Dat snap je natuurlijk wel.
De foto hierboven van de iets minder geamuseerde aap, had ik aan mezelf te danken. Ik was in Indonesie doodshoofdaapjes aan het fotograferen samen met een vriend en had niet in de gaten dat deze meneer hier boven ons hoofd zat tot hij gromde of een geluid maakte. Wij keken op in dit charmante gezicht… Ook maar weer heel voorzichtig naar achteren gelopen want deze aap was duidelijk not amused. Met een 400mm telelens kom ik er normaal ook niet zo dicht bij! Ik ken mijn grenzen….
Ondanks dat blijf ik toch een zwak hebben voor ze en ik ben ervan overtuigd dat de nare verhalen die je hoort vaak te wijten zijn aan de mensen zelf. Of ze nemen eten mee, of ze dagen de apen uit. Op plekken waar veel toeristen komen zoals het monkey forest in Ubud zijn de apen al zo verpest door mensen dat ze gevaarlijk worden, zoals ik laatst ook weer van iemand hoorde die er is geweest en zonder reden werd aangevallen. Dat is jammer, maar lijkt haast onvermijdelijk als er veel apen en veel mensen op dezelfde plek rondhangen.
