Single life – na twee jaar

Vandaag is het om precies te zijn twee jaar en één maand dat ik – na 28 jaar – weer single bleek te zijn. Als iemand me vraagt ‘En hoe bevalt het als single?’ dan roep ik altijd direct dat het geweldig is en dat ik nooit anders meer wil. Natuurlijk is de waarheid wat genuanceerder dan dat, want ja, het heeft voor- en nadelen. Dus nu de lange versie: Hoe bevalt het single life?

Single life – twee jaar en counting

Misschien is het wel het grootste nadeel; dat iedereen van tijd tot tijd de behoefte voelt om te vragen hoe het met mijn dating leven is. Eh… die heb ik niet. Ik heb een blauwe maandag diverse dating apps uitgeprobeerd. Voornamelijk omdat iedereen riep dat het zo leuk was en dat ik het echt ‘moest’ doen. Dus kwam daar eerst Tinder. Want dat is tenslotte de bekendste. Na twee dagen was ik daar alweer klaar mee. Ten eerste omdat het niveau van de aanwezige mannen in mijn leeftijdscategorie bedroevend was. Niet perse het type waar ik me door aangetrokken voelde. En ten tweede omdat je niks kunt doen op Tinder zonder eerst te betalen. Doei dus.

Vervolgens kwam daar Hinge. Daar had ik een leuk contact met een man die in Nederland woonde en uit Nieuw Zeeland kwam. Ik ben van de categorie “achterdochtig” dus ik had hem wel even gegoogled. Via de app kun je een telefoongesprek voeren zonder dat je een telefoonnummer door hoeft te geven dus dat vond ik wel een goede optie. Marc en ik belden dus na de nodige tekstberichtjes. En dat was een leuk gesprek… totdat hij helemaal uit zijn plaat ging over de corona complot theorieën. En dat ging behoorlijk ver, kan ik je zeggen. Hij meldde nog net niet dat het meegenomen is door de marsmannetjes, maar had hij dat wel gezegd dan was ik daar niet van geschrokken. Exit Marc dus. Mega afknapper.

Niet veel later kreeg ik ook via Hinge contact met een man die zo knap was dat meteen alle alarmbellen gingen rinkelen. Hij was bovendien piloot en zat op dat moment ergens aan de andere kant van de wereld. Maar ik ben best handig met de computer dus binnen no time was ik erachter dat de man in kwestie het account van iemand anders een op een had gekopieerd. Daar vervolgens zelf wat dingetjes in had gewijzigd (en niet zo goed ook) en voila, een identiteit was geboren.

Het zal heus wel…

En echt, ik geloof heus wel dat er ook goede kerels op die datingtroep zitten, maar eerlijk? Ik heb er helemaal geen zin in. Waarom zou ik überhaupt gaan daten? Ja ik mis best wel eens iemand om tegen aan te lullen. Maar dan heb je het ook wel gehad.

Ik denk ook heus wel dat het best leuk kan zijn om een date te hebben. Maar ik denk ook dat ik door de afgelopen relaties inmiddels toch wel dermate cynisch ben geworden dat ik er niet meer in geloof. Klinkt dat dramatisch? Zo is het niet persé bedoelt hoor. Tom en ik hebben ook 25 leuke jaren gehad van die 28. Dus die ben ik echt niet vergeten.

Maar toch, na een alcoholist (eerste vriendje), een man met bipolaire stoornis (tweede vriendje), een volgende alcoholist (inmiddels doodgezopen en dat was derde vriendje), een zwaan-kleef-aan-type (vierde vriendje) en dan uiteindelijk Tom… bevalt het single life me een stuk beter.

De voordelen

Want hoe fijn is het om met niemand rekening te hoeven houden? Om niet te hoeven luisteren naar eeuwig gesnurk, ’s avonds kunnen kijken op tv wat je wilt. (Vampire Diaries!) en naar bed wanneer jij zin hebt om naar bed te gaan.

Op reis wanneer ik op reis wil gaan. Langer op dat feestje blijven want toch niemand die zit te wachten. Eten wat je wilt, waar je wilt en wanneer je wilt. Niet andermans rommel op hoeven te ruimen. Enzovoort.

De nadelen

Ja er zijn natuurlijk ook nadelen aan het single life. Ik denk wel eens na over “later”. Alleen is ook vaak maar alleen. Niet eenzaam! Grappig genoeg voelde ik me vaker eenzaam toen ik nog bij Tom was. Nu voel ik me wel eens alleen. Maar een vriendin is nooit heel ver weg. Of dat nu per telefoon is of IRL.

En je raakt er aan gewend. Ik ben altijd al heel goed geweest in “mezelf vermaken”. Ik verveel me niet snel, heb altijd wel wat te doen, een boek om te lezen, een serie om te zien, een tuin om te fatsoeneren, vrienden om te zien, een reis om te boeken (haha) en meer van dat soort dingen.

Ik betrapte me er van de week op dat ik – kijkend in mijn agenda – tot de conclusie kwam dat ik wel “veel” sociale dingen had die week. Ik kan dan vaak extra genieten van een avondje alleen thuis op de bank. Nu is dat nagenoeg elke avond hoor, maar ik kan daar dus nog steeds van genieten. Is dat gek? Of moet ik me nu zorgen maken dat ik een kluizenaar ga worden. Of een gek oud katten-vrouwtje. Dat laatste sluit ik niet uit. Hahaha..

Check ook de categorie “Alleen op reis“.