Geland in Sevilla

Na een laatste nacht ‘aan zee’ gaan we ’s ochtends anker op om van Sanlúcar de Barrameda de 99 km lange Río Guadalquivir op te varen die ons in downtown Sevilla brengt.

Het is snikheet, de zon brandt op ons schip en in de bruingekleurde rivier, vol drijvende boomstammen, wanen we ons een weg tussen de oevers. De omgeving doet denken aan een reis door Afrika, met uitgestrekte vlaktes, gedroogde bomen en verlaten vissersboten.

Magische geuren

De geur van Palo Santo*. Zo van de bomen die aan de oever staan. Het ruikt zo magisch, we zijn er nu echt bijna! Vlak voor het pikkedonker moeten we dan toch wachten voor de brug die ons bij de haven brengt. Er is geen afmeersteiger en om toch te kunnen slapen boeken we Marley tussen de pilotschepen die hier de grote zeecontainers de rivier op loodsen.

De volgende ochtend worden we na het passeren van de brug warm welkom geheten door Oscar, onze havenmeester. We krijgen de mooiste plek toebedeeld en hij glundert. We voelen ons meteen thuis “Nu is het tijd om te ontspannen en te genieten van een caña,” adviseert hij ons. We hoeven even niet meer bezig te zijn met het checken van het weer, de wind, het vinden van een geschikte ankerplek.. en kunnen echt loslaten.

Club Náutico

We liggen bij Club Náutico Sevilla. Een Spaanse club waar families zich verzamelen voor de watersport. Maar ook de plek waar de hele week gegeten, gedronken en feestjes worden gegeven. Het is een groot sport walhalla, er wordt geroeid, gezeild, gespind, geyoga’t. Je vind hier speeltuinen, zwembaden, mooi aangelegde tuinen en een restaurant waar je dagelijks een uitgebreide lunch of diner kan meepakken. Iedereen loopt trots in zijn Club Náutico tenue en de fitheid straalt ervan af.

De stad

We liggen echt in het centrum. Van donderdag tot zondag muziek van Club Iguana. Af en toe meert er een groot cruiseschip aan. Te midden van de toeristen, drukke wegen en winkels ervaren we de overweldigende drukte van de stad, een contrast met de rust van de zee die we zo gewend zijn.

Fietsstad

Uber maakt al snel plaats voor de nieuw gekochte fietsen. Het is een echte fietstad en zo is alles ineens goed te bereiken. De kindjes gaan naar de Internationale Montessori School en wij gaan weer fulltime aan de bak, goed voor de spaarpot en ook fijn om weer even je eigen projecten te draaien. Stefan en Beau gaan op zwemles en ik pak mijn yoga lessen weer op. Hoewel het leven nu echt wel wat meer ‘comfort’ heeft missen we de zee, het ankeren, de solitude. Gelukkig hebben we achter de boot een stukje natuur waar een familie schildpadden ook hun thuis heeft gevonden. “Net als Marley,” aldus Beau.

*Geur van het heilige hout uit Peru dat wij ook graag aan boord branden
**Een klein ijskoud Spaans biertje direct van de tap