Azie
The walk from hell – Taman Negara, Maleisie
Ben je wel eens zoooo moe geweest dat je letterlijk het gevoel hebt dat je echt niet meer verder kunt? Dat moment wanneer het je allemaal niet meer kan schelen? Maar dat je alleen maar wilt blijven zitten en wilt slapen? Maakt niet uit waar je bent?
Ik bedoel, laten we eerlijk zijn, we zijn allemaal wel eens moe, maar ik kan je zeggen dat ik dat moment van wanhoop slechts een maal heb meegemaakt. En dat was in de Taman Negara.
Taman Negara is waarschijnlijk het bekendste natuur park in Maleisie en aangezien wij er waren tijdens de SARS epidemie, was het er heerlijk rustig. We hadden de hele plek letterlijk voor onszelf, aangezien onze groep de enige gasten waren in het hostel. Het hostel was het goedkope gedeelte van het resort waar we verbleven en wij deelden een kamer met onze mede reizigers, William en Angelique.
De dag begon redelijk goed; we zouden afgezet worden ergens in de jungle en terug hiken naar het kamp vanaf dat punt. We hoefden geen eten mee te nemen want de wandeling zou kort zijn en we zouden rond een uur of 12 terug zijn in het kamp. Vier uur wandeling. Helemaal goed. We namen genoeg water mee voor ongeveer vier uur. Het had de dag ervoor flink geregend dus we zorgden dat we lange mouwen aanhadden en een lange broek met goede sokken om de bloedzuigers zoveel mogelijk op een afstand te houden van onze sappige pootjes.
De boottocht naar Kuala Trenggan was 45 minuten en wij zaten in de boot om 07,15. De boottocht was prachtig met de ochtendmist over de bergen en de koelte van de ochtend die nog aanwezig was. De groep zou opgesplitst worden met twee verschillende gidsen die ons door de jungle zouden brengen. We waren in totaal met 8 mensen en wij zaten in de zogeheten langzame groep en we hadden er zin in!
De route was behoorlijk pittig maar wel ok om op te wandelen. Door de regen was het erg glibberig en modderig. We begonnen ons een beetje ongemakkelijk te voelen toen we een bordje zagen staan nadat we een uur en 15 minuten hadden gelopen. Volgens het bord was het 1,5 kilometer naar Kuala Trenggan (waar we begonnen) en nog 11 kilometer naar Kuala Tahan (onze eindbestemming). Een snelle rekensom leerde ons dat vier uur toch wel aan de optimistische kant was, maar op dat moment namen we maar even aan dat het bord verkeerd was.
Echter, toen we ergens onderweg stopten om even op adem te komen na ongeveer 4 uur lopen vertelde onze gids vrolijk dat we bijna halverwege waren. Dat betekende dat onze wandeling ineens een wandeling van 8 uur was geworden in plaats van de vier uur waar we voor gepland hadden. De totale afstand was 12,5 kilometer en dat was ook veel meer als ons verteld was.
Er was natuurlijk niet veel dat we eraan konden verandern op dat punt behalve doorgaan. Daar kwam nog bij dat we ergens een teva sandaal van mij waren verloren tijdens het oversteken van de rivier, Hij hing niet meer aan de rugzak toen ik een slok water nam. Edward en Tom zijn terug gelopen op zoek naar het ding en vonden het gelukkig, anders had ik toch wel een beetje een probleem gehad. Maar dat nam een extra half uur in beslag. Een half uur waarin wij konden uitrusten maar die arme Tom nog een half uur extra moest lopen.
Na dat moment zijn we gewoon doorgeploeterd, over glibberige heuvels, door rivieren en langs steile hellingen. Het droevige was nog dat we helemaal geen beesten hebben gezien, behalve wat insecten en wat olifanten poep. We hebben een aap gehoord maar geen een gezien. We hadden ook nog een waardeloze gids die voornamelijk voor ons uit rende zonder te wachten en die ook niks vertelde. Ik weet niet eens of hij engels sprak.
Na 5 uur splitste onze groep zich op aangezien Tom en ik gewoon niet zo snel waren als de anderen dus we kwamen overeen dat zij door zouden gaan op hun eigen tempo en dat wij zouden volgen.
Na het pittige wandelen na vijf uur waren we een beetje in de problemen. Ons water was al lang op en door de hitte kon ik niks naar binnen krijgen. Met veel pijn en moeite hebben we wat cashewnootjes en koekjes gegeten maar het was moeilijk zonder te willen overgeven.
De laatste twee uur waren echt hel. We konden amper nog de ene voet voor de andere krijgen. De lucht was zo vochtig dat er amper nog zuurstof in de lucht zat en elke heuvel werd een ware marteling. Je kunt je wellicht voorstellen hoe blij we waren toen we eindelijk, eindelijk het bordje zagen “You are now entering a resort”. We zakten neer op de eerste de beste picknick bank die we tegen kwamen en Edward die de hele tijd bij ons was gebleven, ging op zoek naar water.
Tom was zo nat van het zweet, dat hij eruit zag alsof hij een douche had genomen met zijn kleren aan. We ritsen onze lange broeken af ter plekke ( mijn ene been was een bloederige masse… met dank aan bloedzuiger Henk) en deden onze schoenen uit, sandalen aan en dat voelde al meteen een stuk beter. De ‘reddingsploeg’ kwam vervolgens met water en druiven en god, dat was lekker!
We voelden ons een stuk beter na het nemen van een koude douche en schone kleren en na wat lekker eten voelden we ons als herboren… 🙂
Pas toen we weer thuis kwamen, zagen we dat we op de een of andere manier het verkeerde startpunt van de hike hadden. De wandeling die wij hadden gedaan stond te boek als een moeilijk full day hike… Nou dat klopte. Niet te vergeten dat we net een paar dagen in Maleisie waren aangekomen en nog niet gewend aan de hitte en vochtigheid en zeker niet toe aan zo’n tocht!
